آمازون پرایم مستند «صدای جیمز باند» را منتشر کرد

این مستند در سه ساعت، تنوع موسیقی فیلم‌های «جیمز باند» در طول شش دهه را روایت می‌کند. موسیقی‌های که در انواع مختلف، کلاسیک، جاز، فانک، راک و پاپ ارائه شده و هر کدام مناسب دوره‌ای که فیلم در آن منتشر شده، ارائه شده است.
 
جیمز فرز بسکی در کتاب تاریخ موسیقی سینمایی می‌گوید، قبل از جنگ جهانی اول موسیقی فیلم مورد توجه مخاطب قرار گرفت اما بعد از مدتی نزول کرد و به اولویت دوم سینما تبدیل شد.
 
او معتقد است: اغلب فیلمسازان احترامی را که شایسته موسیقی بوده برای آن قائل نبوده‌اند از این رو آهنگسازان هم توجه زیادی به موسیقی متن فیلم‌های سینمایی نداشته‌اند. با این وجود موسیقی فیلم با مرور زمان توانست جایگاه خود را در میان مخاطبان تثبیت کرده و مورد توجه قرار بگیرد. برخی از منتقدان معتقدند موسیقی که برای کنسرت‌ها خوب و مناسب است دلیل نمی‌شود که برای فیلم‌های سینمایی هم مناسب باشند و موسیقی متن، فیلم را کامل می‌کند.
 
با ظهور موسیقیدانانی که به طور خاص برای سینما آهنگ می‌سازند، نگاه به صنعت موسیقی سینما تغییر کرده است.
 
در فیلم‌های «جیمز باند» موسیقی همچون چراغی روشن است که در پشت تصاویر فیلم قرار گرفته تا گاهی اوضاع را آرام و گاهی فضا را شعله ور کند.  موسیقی معمولا محرک اصلی برای صحنه‌های دراماتیک است. موسیقی در این فیلم‌ها به پیشبرد اتفاقات داستان و گسترش فضای احساسی صحنه‌ها کمک می کند. در سری آخر «جیمز باند» دیالوگی با این مضمون وجود دارد « موسیقی، احساساتم نسبت به اتفاق‌هایی که حسم را به آن‌ها از دست داده‌ام یا ناخواسته از آن عبور کرده‌ام را بازگو می‌کند.»
 
 
در این مستند با تاریخچه قطعه معروف فیلم آشنا می‌شویم که ساخته جان بری است. این آهنگساز، مولفِ اصلی موسیقی متن «جیمز باند» است و موسیقی ۱۴ فیلم از «جیمز باند» را خلق کرده است. به گفته منتقدان اوج موفقیت او در فیلم «Gold Finger» بوده است.
 
پس از دیدن این مستند می‌توان درباره این سوال بحث کرد که: «آیا بعد از تماشای فیلم‌های جیمز باند همراه با موسیقی متنشان، می‌توانید آن‌ها را بدون هیچگونه موسیقی تماشا کنید؟»