زنده‌یاد ابراهیم جعفری. زمان رونمایی «کجاست خانه باد» گفت: «جرات یعنی شوق کاری را آنقدر داشتن که عقل در مقابلش پس بایستد و این یک نوع دیوانگی می‌خواهد. او در ادامه یکی از اشعار خود را که متناسب با خلق این اثر تازه بود برای حاضران قرائت کرد: ز هم آغوشی جانم با شوق/ در پـی تاب و تبی پیچآپیچ/ سایه‌ای می‌روید/ در پس پرده هیچ / اگر این سایه به دنیا آید/ فکر سازنده خرابش نکند/ فصل رستن باشد/ نفس سرد جوابش نکند/ و چنان باشد که آب چشم مردم نقش بر آبش نکند/ بغض صاحب ذوقی اشک شوقی بشود/ از هم آغوشی جانم با شوق / در نیام صدفی پیچآپیچ / سایه‌ای می‌روید/ در دل پرده هیچ / من توان دارم/ گاه نجوایی را که در این پرده نهان می‌گذرد/ در گوش جان‌ها آواز دهم / من توان دارم/ در هوایی آزاد پر احساسم را پرواز دهم / با چنین پنداری / گاه خندان می‌گریم/ گاه گریان می‌خندم/ عاقلان می‌گویند من هنرمندم.»
یکی دیگر از حاضران در آن مراسم محمود دولت‌آبادی بود که ضمن ستایش آثاری از این دست اظهارداشت: ابراز خرسندی می‌کنم از شعله‌های کوچکی که گوشه و کنارها دیده می‌شود و این خودش امیدبخش است و برای احساس زنده بودن ضرورت دارد زیستن مداومی با زبان داشته باشیم. همانطور که گفته شد و اهل نظر به آن بی‌توجه نبودند، به نظر می‌رسد در این زمانه پر از چپاول و عارت، تنها میراثی که برای ما مانده زبان است به گفته حکیم ابوالقاسم، بناهای آباد گردد خراب … زبان ما از زیر آوارهای خرابه‌ها برآمده و در دوره‌ای که من و شما اینجا هستیم، خوشبختانه سخنورانی از کشور برآمدند که فروغ یکی از درخشان‌ترین این چهره‌ها بود. 30 سالی است که کوشش شده فروغ به فراموشی سپرده شود اما هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق.
