مرگ، همیشه جنگی است بدونِ اعلان

شکار یکی دیگر از آثارِ اوست که در خاطره‌ی چندین نسل ماندگار شده است که آن نیز داستانِ جالبی دارد که خود این‌گونه تعریفش کرده است: «یکی برایم تعریف کرد داشتیم به مسافرتِ شمال می رفتیم، در یک شیب کوه به یک آهو شلیک کردم و وقتی به آن جا رسیدم، آهو هنوز نفس می کشید و متوجه شدم حامله است و تیر من شکمش را پاره کرده بود. مدت‌ها روی این سوژه کار می‌کردم تا سرانجام یک روز ساعت چهار صبح آن را سرودم.»

بعد از انقلاب نیز اگرچه فعالیت‌های او مدتی با سکون روبه‌رو شد؛ اما بعد از حیاتِ دوباره‌ی موسیقی پاپ، فعالیت‌های او شروع شد و همه‌گی‌شان جزو آثارِ ماندگار شدند؛ کارهایی مثل «وقف پرنده ها» با صدای قسم افشار و تیتراژ سریال «زیر آسمان شهر» با صدای امیر تاجیک. شیرازی در گفت‌وگو با «ایلنا» درباره‌ی آن روزها چنین گفته است: « بله در همان دوران از من سراغ گرفتند و همکاری‌هایی شکل گرفت. قرار بود من به صدا و سیما بروم و برای ساخت آثاری با عوامل مربوطه همکاری کنم. با خودم گفتم حالا که می‌روم بهتر آن است اثری بسازم تا چیزی دستم باشد. در خیابان مستوفی که خیلی هم با صفاست مشغول راه رفتن بودم. حین قدم زدن یکی از کاج‌های خمره‌ای شکل واقع در باغچه‌های کنار خیابان را دیدم که در لای شاخ و برگ آن قاصدکی گیر کرده بود. این قاصدک آنقدر در معرض گرد و خاک و دوده قرار داشت که رنگ آن از سفید به خاکستری تیره متمایل شده بود. با خودم گفتم خدایا ببین ما با هوا چه می‌کنیم و اینطور شد که ترانه «وقف پرنده ها» را سرودم. این ترانه اینطور اول اینطور شروع می‌شد؛ «آی آدمای مهربون واجبه که کمک کنیم/ فکری برای شستن رختای قاصدک کنیم»، که بعد آقای علی معلم گفت مصرع دوم را برداریم و به جایش این را بیاوریم؛ «فکری به حال شستن زخمای شاپرک کنیم» تا احساسی‌تر باشد. واقعا همینطور بود که ایشان گفت. منظورم از بیان این خاطره توضیح درباره حسی است که از قبل در من وجود داشته ومنجر به خلق ترانه‌ای شده درباره واقعیتی که وجود داشته و دارد. واقعیت این است که ما داریم همه چیز را از بین می‌بریم و نابود می‌کنیم و اثر من هم در اینباره است، در نتیجه زمانی که خواننده چنین اثری را می‌خواند، باعث ماندگاری‌اش خواهد شد؛ هر چند من از نوع خواندن قاسم افشار راضی نبودم.»

محمدعلی شیرازی در محله‌ی سرباغ (حوالی مسجد نو) در شیراز متولد شد. خانه‌شان نزدیکی شاه‌چراغ بود و خانواده‌شان از قدیمی‌های آن منطقه. در اوانِ جوانی، به تهران آمد. ابتدا روزنامه‌نگاری می‌کرد و دستِ تقدیر به یک‌باره به رادیو کشاندش و پای ثابت انجمن‌های ادبی آن روزگار بود. خودش تعریف کرده است که: «یک روز در «انجمن‌های ایران و پاکستان» شرکت کردم و کسی از من خواست تا شعری بخوانم. هفده ساله بودم. من نیز «مخلوق» را خواندم که با استقبال بسیار زیادی مواجه شد.»